همین دیروز در حمام در مورد همکارم که دوست صمیمی و قدیمی ام هم هست، شهودی بهم دست داد و به نتیجه ی جالبی رسیدم که خودم هم کف کرده بودم! نمیتونم اینجا بنویسم، چون هم خودش ممکنه اینجا را بخونه، هم کسان دیگه ای از دوستان هستند که هم آدرس این وبلاگ را دارند، هم می دونند من دارم در مورد کی حرف مینویسم! ولی احساس خوبی بهم دست داد، چون هم یه فکرایی توی کله ام چرخ میخورد که آزارم میداد، هم بعد از این میتونم جور دیگه ای به قضیه نگاه کنم.
بشمارید چند بار از کلمه ی «هم» در این نوشته استفاده شده است.
« و اگر شما نیز می توانید، مانند آن را بیاورید»!
گاهی احساس میکنی بعضی دوستان را باید به حال خودشان بگذاری. انگار این طور بیشتر احساس خوشبختی میکنند.
خوبه که زن٬ دیگه یه جو غرور را داشته باشه! البته فقط یه جو!
قالبی جدیدی از سایتی به دستمان رسید و در اسرع وقت٬ به کارش بردیم. باشد که رستگار شویم!
در زمان بچگی، دوست و هم بازی شطرنجی داشتم به اسم «سعید دیباجی». اسمش را به عمد کامل می نویسم که اگر روزی در اینترنت سرچی زد، به اینجا برسه و خوش خوشانش بشه!! شطرنج ممنوع بود و داشتن و بازی کردنش، حکمی داشت در حد و حدود زنای محارم! ما هم که مثل هر بنی بشر دیگه ای که از چیزی که محروم شد، بیشتر بهش حریص میشه، تو کف شطرنج بودیم شدید! وقتی هم که شروع کردیم، بسی احساس روشنفکری می کردیم! و شروعش هم این طور بود:
از اونجایی که شطرنج حرام و ممنوع بود (و من هنوز نفهمیده ام که چطور میشه که یه چیزی سالها حرام باشه، بعد از شیر مادر هم هم حلال تر بشه!!) و طبعن خرید و فروشش هم ممنوع و قاچاق بود و اگر هم گیر میومد به قیمت خون باباشون میدادند، من و دوستم، ابتکاری به خرج دادیم از این قرار: یه بازی رومیزی توی تنها اسباب بازی فروشی پولادشهر (فولادشهر) دیده بودیم به اسم اتللو. در واقع همون بازی چکرز بود با صفحه ای مقوایی 8 در 8 آبی و سفید با فضایی زیرش واسه نگه داشتن مهره ها که در مجموع چیزی میشد مناسب کار ما. با هر فلاکتی بود، پول گذاشتیم رو هم و خریدیمش. واسه مهره هاش هم شروع کردیم به جمع کردن قرقره های خالی خیاطی! از هر جا؛ توی وسایل خیاطی مادر، خیابون، زباله ها و ... . هر جایی که می رفتیم، با چشم زمین را جارو می کردیم! خلاصه 32 تا که شد، رو تکه های کوچک کاغذ، با قلم ماژیک قرمز و آبی نوشتیم شاه، وزیر، قلعه، فیل،اسب، سرباز؛ و با نوار چسب چسبوندیم روی قرقره ها. تازه برای شاه و وزیر از قرقره هایی که کمی بزرگتر بودند استفاده کردیم! خیلی ابتدایی شده بود ولی لذت بزرگی داشت چون هم اینکه محصول خودمون بود و هم اینکه توی سن کم مثل آدم بزرگها داشتیم قانون شکنی می کردیم و هم اینکه بالاخره می تونستیم شطرنج بازی کینم! یادمه چون سالهای اول انقلاب بود، حتا قرار گذاشته بودیم جلوی بچه های دیگه اسمش را نیاریم و تو خونه هم، توی هفت تا سوراخ قایمش می کردیم!! قرار بود یک هفته خونه ی ما باشه، یک هفته خونه ی اونها! ولی به دلیل اینکه خونه ی ما اومدن واسه اون راحت تر بود، اغلب اتاق برادر من میشد تالار اندیشه! مادرم (خدایش بیامرزاد!) میومد تو، نگاه می کرد میدید ما دوتا متفکرانه قوز کردیم روی شطرنج و صدامون هم در نمیاد؛ در حالی که بچه های هم سن و سالمون پایین ساختمون داشتند آتیش می سوزوندند! بیچاره، دیگه کم کم نگران شده بود.
القصه! مدتها از همین شطرنج استفاده کردیم و جلوی خانواده هم دیگه تقیّه نکردیم و همه فهمیدند و بعدها هم که دیگه شطرنج آزاد شد، تا مدتها هر مدل جدیدی که اسباب بازی فروشی پولادشهر می آورد، من به هر دری می زدم و پولش را فراهم می کردم و می خریدمش تا دیگه بعدها از صرافت شطرنج هم افتادم.
نکته ی جالب هم اینکه دوستم قوانین شطرنج را دست و پا شکسته می دونست و به من هم یاد داده بود و یه سری جاها هم که به مشکل بر می خوردیم و قانونش را نمی دونستیم، از اونجا که نمی تونستیم به کسی در مورد شطرنج بازی کردنمون بگیم، خودمون همون لحظه یه قانون براش اختراع می کردیم و فورن برمی گشتیم سر ادامه ی بازی. و من بعدها که قوانینش را کامل یاد گرفتم، به اون کارهامون می خندیدم و هم از یادآوری کودکی سخت و پرتنشی که داشتم دلم می گرفت...
وقتی عاشق گلپوش شدم، به بیژن پیامک دادم که: گمونم گرفتارش شدم! بیژن این پیامک را بیشتر از دو سال نگه داشته بود و یک روز به گلپوش نشونش داد. نمی دونم گلپوشم چه حالی شد، ولی من که چنان حال به حالی شدم، حال به حال شدنی!!